Esther's verhaal
Voordat ik executive coach werd, werkte ik bij diverse grote corporates als ABNAMRO, Siemens, Van Oord Acz, Mphasis, Citibank, Johnson & Johnson en uiteindelijk Coca-Cola. Mijn carrière kenmerkte zich door veel internationale, leidinggevende posities. Ik werd vaak ingevlogen als het spaak liep. Snel de organisatie doorgronden en de volgende stappen bepalen. Zwaar? Jazeker. Maar ik wilde mezelf graag bewijzen. Totdat dit niet meer ging. Bij Coca-Cola kwam een radicale ommekeer. Die resulteerde in mijn huidige baan, filosofie en methodiek. Wat is er gebeurd?
Carriere
Terwijl mijn vrienden zich in het studentenleven stortten, nam mijn carrière op 19-jarige leeftijd al een vlucht. Als jonge vrouw uit Brabant stond ik transporten te regelen voor de baggerindustrie onder de hete zon van Singapore. Niet veel later onderhandelde ik met agentschappen in Hong Kong en op mijn 21ste gaf ik leiding aan dertig lokalen in Bangladesh. Ik was ambitieus, genoot ervan en zag veel van de wereld. De VS, Polen en Duitsland bijvoorbeeld. Hier was ik sales manager voor een logistiek bedrijf. Bij een volgend bedrijf in IT-producten – ik werd altijd gevraagd voor jobs – ontdekte ik marketing. Na een succesvolle campagne mocht ik betaald studeren. Met een heus MBA diploma (Master in Business Administration) op zak verkende ik de wereld van IT- en business-consultancy. Organisaties doorlichten op het gebied van processen, strategie en management. ‘Kan het efficiënter?’ luidde de centrale vraag altijd. De harde kant van de business dus. Geen ruimte voor gevoel, dus dat stopte ik netjes weg.
Gekkenwerk
Het was soms echt gekkenwerk. Binnen een week moest ik van alle medewerkers ieders talent en kennis doorgronden en iedereen op basis daarvan rollen toebedelen. In drie weken moest het verbeterrapport klaarliggen. Ik deed dit als projectleider met teams van vijf tot acht man, bij bedrijven als Citibank in Turkije, Polen en India, Jonsson & Johnsson in België en ABNAMRO in Nederland. Per land had ik een ander team, dus het was snel schakelen op ‘people skills’. Uiteindelijk werd ik ‘geheadhunt’ voor Coca-Cola. Ik was in mijn nopjes. ‘Ik heb het helemaal voor elkaar’, dacht ik. Niet vermoedend hoe vreselijk ik daar zou instorten.
Sales & marketing manager was mijn titel bij de frisdrankgigant. Een riant salaris, een grote leasebak, vip-feestjes, een titel op mijn visitekaartje en uitzicht op meer opleidingen. ‘Work hard, play hard’, riep ik altijd. Toch begon er iets te knagen. Waar was mijn enthousiasme als ik een contract voor een miljoen had afgesloten? Waar was mijn blijdschap als de goede verkoopcijfers werden onthuld? Ik keek om me heen. Mijn collega’s leken allemaal wél compleet happy om voor targets te leven.
Signalen
Dat ik mezelf had verwaarloosd, ontdekte ik in 2005. Inmiddels was ik 32 jaar oud en dus al 19 jaar aan het rennen zonder bij mezelf stil te staan. Waren er dan geen signalen geweest? Ja zeker wel. Een jaar eerder was ik nog met loeiende sirene afgevoerd naar het ziekenhuis vanwege een acute blindedarmontsteking. ’s Middags nog aan de vergadertafel – de meeting kon ‘echt niet’ verzet ondanks mijn helse pijnen – ’s avonds op de operatietafel. Ik had dood kunnen zijn. Maar binnen drie dagen stond ik weer op de werkvloer. En ik vond mezelf ontzettend stoer. Nu realiseer ik mij hoe stom ik bezig was. Doordat ik het ‘stopteken’ van de blindedarmontsteking opzij schoof, kwam het leven met een ‘noodrem’ aanzetten. Een burn-out.
Ik stortte compleet in. Kon alleen nog maar huilend of apathisch op de bank zitten in mijn ochtendjas, met mijn zonnebril op. Licht deed zeer aan mijn ogen. Alles deed pijn en ik kon geen geluid, beelden of mensen verdragen. ’s Nachts had ik angsten. Tijdens mijn proces van bijkomen en zelfonderzoek, kwam ik tot de conclusie dat ik mezelf genegeerd had. Het moest anders. Maar hoe?
Met behulp van de bedrijfsarts kon ik na een half jaar weer terug naar het bedrijf met het rode logo. Iets bleef knagen. Ik was tevreden ja, maar was ik ook gelukkig? Wat wilde ik? Iets in mij zei me dat het antwoord op mijn pad zou komen. En dat gebeurde. Op een helder moment realiseerde ik mij: misschien moet ik eerst een deur dicht doen voordat andere deuren open gaan. Ik voelde iets juichen in mijn binnenste. Een vuurtje was aangewakkerd. En dus schraapte ik al mijn moed bij elkaar. Op maandagochtend stond ik aan het bureau van de directeur. ‘Ik stop ermee. Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar ik stop ermee’. Hij verschoot van kleur, hapte naar adem maar voor hij iets kon zeggen, onderbrak ik hem. ‘Nee, we kunnen niet onderhandelen over deze beslissing. Het is een keuze van mijn hart. We kunnen alleen praten over wanneer ik precies wegga.’
En zo geschiedde, ik stopte bij Coca-Cola. En let wel: ik had nog maar anderhalve maand salaris in het vooruitzicht. Geen nieuwe baan, wel een duur huis. Maar als vanzelf kwam er extra geld op mijn pad. Wat te doen? Voor mezelf beginnen of op reis? Ik wist qua werk niet welke richting op, dus nam ik het vliegtuig naar Australië.
Thuiskomen
Het reizen kan ik niet anders omschrijven dan een geweldig avontuur en een mooie confrontatie met mezelf. Op reis ontdekte ik dat ik een nog niet geheel verwerkte relatie met mijn vader had. In een ontmoeting met een spirituele zakenman in Australië ben ik dat aangegaan. Het was een geweldige ervaring. Ik voelde mij intens blij en gelukkig. Een juk viel van mijn schouders. Het veranderde de relatie met mijn vader. Maar het veranderde ook wie ik was in relatie tot anderen. Ik zag nu hoe ik omging met mijn leidinggevenden. Ik ontdekte bepaalde patronen die ik in mijn leven steeds weer aantrok. Het was alsof iemand het licht had aangedaan in een donkere ruimte waar ik voorheen alleen met een zaklantaarn doorheen strompelde. Dit was pas ECHT THUISKOMEN, in je HART, bij je ware zelf. Het was overweldigend, zozeer dat ik dacht: ‘Dit wil ik anderen ook laten meemaken!’.
Het idee om coach te worden ontstond. Ik merkte dat ik zelfs op reis in ‘toevallige’ ontmoetingen al diverse zakenmensen aan het coachen was. Eigenlijk had ik het altijd al gedaan, realiseerde ik me. Ik was altijd al doelgericht bezig met mensen en processen. Ik werd gewaardeerd om mijn scherpe analyses, creativiteit en mensenkennis. Maar het was nooit mijn formele taak daar iets mee te doen. Tot nu.
Visie
Het bedrijfsleven wordt nog te vaak eenzijdig geregeerd door het verstand. Maar er komt steeds meer vraag naar een nieuwe benaderingswijze. Een benaderingswijze vanuit het hoofd én het hart samen. Ratio én gevoel combineren. Zodat effectief leiderschap wordt gekoppeld aan optimaal genieten van je werk. Meer bereiken met minder moeite. Dat is het resultaat wanneer je leert luisteren naar je hart. Ik weet er alles van, door mijn ruime werkervaring en de gevolgen van mijn burn-out.
Het geeft mij een kick om na een goed gesprek de lichten weer aan te zien gaan in de ogen van mijn cliënt. Om hem of haar daarna de vruchten te zien plukken van succes. Met al mijn opgedane inzichten, kan ik door middel van coaching en training iets bijdragen in deze maatschappij. Al twaalf jaar mag ik leidinggevend Nederland ondersteunen, achter de broek aan zitten en leren hoe de combinatie van hoofd en hart tot meer succes en tevredenheid kan leiden.